De zomer van 2020 zou een mooie sportzomer worden met de Olympische Spelen in Tokio als apotheose. Het Covid19-virus heeft er anders over beslist. Geen Spelen dus, maar olympische herinneringen ophalen kan wel. We vroegen het aan Hans Jacobs, sportjournalist bij BOIC-mediapartner Het Nieuwsblad.
Hans Jacobs maakte zijn olympisch debuut in 2000 met de Spelen in Sydney. Met Peking in 2008, Londen in 2012, Rio in 2016 en de winteredities van Sotsji in 2014 en die van PyeongChang in 2018 staat de teller op 6.
Straffe prestaties, emotionele momenten, blijde, trieste momenten op het sportveld zijn er met hopen. Hans Jacobs zoekt ze liever achter de schermen en herinnert zich vooral de menselijke kant van de Spelen.
Peking 2008: Elodie, Olivia, Hanna en Kim winnen zilver
“Wat mij sterk geëmotioneerd heeft en hard doen lachen tegelijkertijd was toen de Belgische 4x100m-ploeg met Elodie Ouedraogo, Olivia Borlée, Hanna Mariën en Kim Gevaert zilver pakte in Peking in 2008. Zo ongeveer een uur nadien kwamen ze binnen in de catacomben van het Vogelnest. Dat was een redelijke donkere plek die eruit zag als een grote hangar, ik herinner me nog goed de euforie van de meisjes. Ze kwamen vol adrenaline binnen in de zaal. Elodie riep toen in een extatische roes “we hebben goud, de Russen zijn gediskwalificeerd”. Achteraf bleek dat niet waar te zijn. Het gekke aan de situatie is dat jaren nadien, in 2016, de dames van de 4x100m toch te horen kregen dat de zilveren medaille een gouden exemplaar werd. Na de ceremonie en alle interviews in Peking zou Elodie tegen de andere meisjes gezegd hebben hun medaille niet te ver weg te steken, ze had wel een flauw vermoeden dat er iets niet klopte.”
Rio 2016 : Evi verliest de medaillerace
Een ander moment dat Hans Jacobs sterk heeft aangegrepen was in Rio in 2016 toen Evi Van Acker na laatste medaillerace toekwam op het strand. Ze strandde toen op twee punten na van een medaille. Dat liet een wrange nasmaak na bij Evi Van Acker.
“Wij stonden toen op een paar honderd meter van haar. Ze viel in de armen van een paar personen. Je kon zien dat ze tegen de tranen vocht en dat ze zwaar teleurgesteld was. Nadien zag ik ze in het boatpark helemaal alleen haar boot aftuigen. Ik zag ze nadenken, ze was tot rust aan het komen. Dat is een beeld dat ik niet snel zal vergeten. Een topatlete die vier jaar lang naar een topprestatie toewerkt, ze was ook medaillefavoriet, en dan na een teleurstellende competitie in zak en as zit.”
Rio 2016 : hockey in een bloedheet stadion
Het grappigste en ook het meest dankbare moment beleefde Hans Jacobs ook in Rio tijdens de halve finale van de Red Lions tegen Nederland in een bloedheet hockeystadion.
“Denis Van Damme, de woordvoerder van de hockeybond, was tijdens de halve finale van onze Belgische hockeymannen onze redder in nood. Hij zat mee op de tribunes en deelde à volonté aan iedereen die rond hem zat zonnecrème uit. Ik zat toen naast hem. Het geschreeuw en het getier van deze euforische supporter nam ik er graag bij. Ik ben Denis Van Damme nu nog altijd dankbaar voor zijn gulle gebaar.”
Een interview met Ian Thorpe
In Peking kon Hans Jacobs een nogal ongewoon interview versieren met de Australische zwemmer Ian Thorpe, die daar toen als sportcommentator was.
“Natuurlijk wou iedere sportjournalist een interview met de vijfvoudige olympische medaillewinnaar, ik ook dus alhoewel ik er niet echt in geloofde waagde ik toch mijn kans toen ik hem in het olympisch dorp in een golfkarretje zag stappen. Het olympisch dorp in Peking was heel groot, je had een half uur nodig om van het ene naar het andere uiteinde te rijden. Ian Thorpe moest die dag aan de andere kant van het dorp zijn. Ik mocht mee instappen en onderweg mijn vragen stellen. Een ongebruikelijk bijzonder halfuurtje werd dat; een olympische legende die mij uitnodigde om in zijn golfkarretje te stappen en me rondreed in het olympisch dorp.”
Sotsji 2014 : dineren aan de Zwarte Zee
Een ander moment waar Hans Jacobs een goed gevoel aan overhoudt was op de winterspelen van Sotsji. Philippe Vander Putten was toen net aangesteld als CEO van het BOIC, Sotsji waren zijn eerste Spelen. De BOIC-CEO wou kennis maken met de Belgische sportjournalisten.
“In Sotsji waren we met zo’n 6 Belgische journalisten. Philippe Vander Putten met Eddy De Smedt, toenmalig BOIC-topsportdirecteur hebben ons toen allemaal uitgenodigd voor een etentje in een visrestaurant aan de Zwarte Zee. Dat vond ik persoonlijk een heel galant gebaar en dat heb ik toen erg geapprecieerd.”
Tijdens de Olympische Spelen draait het niet alleen om sport en grootse prestaties. Olympische Spelen zijn ook veel emoties, van intense vreugde tot diep verdriet, die zich niet altijd in het sportstadion afspelen maar vaak ernaast. Die emoties maken ook deel uit van de Spelen, ze maken de Spelen en zijn voor mij minstens even fascinerend als de sportieve prestaties.”