Begin november verzamelden 85 jonge topsporttalenten uit atletiek, gymnastiek, judo, volleybal en zwemmen voor een jaarlijkse olympische training- en teambuildingstage van het BOIC in het Franse Vittel. Angelo Mendolia, trainer-coach van de beloften bij de “Fédération Francophone Belge de Judo” begeleidde de judodelegatie voor de 19e keer op rij. Wij hadden een gesprek met een man die gepassioneerd is door het judo en het Olympisme.
Angelo Mendolia is 16 wanneer hij zijn eerste passen op de tatami zet. Drie jaar later behaalde hij de zwarte gordel en het jaar daarop een finaleplaats bij de nationale senioren. Door zijn studies lichamelijke opvoeding brengt hij minder tijd door in de dojo, maar tijdens zijn legerdienst flakkert de liefde voor het judo weer op. Hij kampte als lichtgewicht bij de Nationale Militaire ploeg. In 1987 is Angelo Mendolia Belgisch kampioen. Hij is de dertig voorbij wanneer hij aangesteld wordt als coach/trainer en begeleider van de militaire ploeg. Vanaf 1995, vervoegt hij de “Fédération Francophone Belge de Judo” eerst bij de junioren later bij de senioren waar hij in contact komt met topsport en getalenteerde judoka’s zoals Cedric Taymans, Gella Vandecaveye, Isabelle Lomba begeleidt op hun weg naar olympische roem.
Vandaag de dag zet hij al zijn energie en ervaring in op de jeugd, een verantwoordelijkheid die hij deelt met zijn federale collega’s en de clubtrainers.
Angelo Mendolia begeleidde zijn eerste BOIC-jongerenstage al in 1997. Hij was ook begeleider-trainer voor 6 edities van het Europees Jeugd Olympisch zomerfestival en voor 2 Jeugd Olympische Spelen (Singapore 2010 en Nanjing 2014).
Maar terug naar de Vittel-stage …
Angelo Mendolia : “Na deze welgevulde stageweek zijn onze beloften moe maar super enthousiast! Naast de stages die de federatie gedurende het hele jaar organiseert, is deze uitnodiging om deel te nemen aan een multidisciplinaire stage een mooie opportuniteit. Dit jaar gingen 8 jonge judoka’s mee, 4 meisjes en 4 jongens, die werden geselecteerd op basis van hun capaciteiten en hun nationale en internationale resultaten. Ze zijn in de leeftijd om deel te nemen aan het Europees Jeugd Olympisch Festival en aan de Jeugd Olympische Spelen … de antichambre van de Olympische Spelen. Om een voorbeeld te geven, Dirk Van Tichelt, goed voor olympisch brons in Rio 2016, nam deel aan de BOIC-stages in 2000, 2001 en 2003.»
«Al je aandacht kunnen wijden aan elk van de atleten is echt wel comfortabel werken voor een coach. Eén week volstaat om het karakter, de dromen, de wil, de technische vaardigheden, de teamgeest en de discipline te doorgronden van iedere atleet. Ook het samen leven met wederzijds respect en het plezier van het samen trainen zijn pluspunten die je ervaart tijdens zo’n multidisciplinaire stages. Bij beloften vervul ik de rol van vormer, trainer, coach maar vooral van opvoeder. “
Het BOIC is meer dan ooit overtuigd van de nood aan een goede gestructureerde topsportpolitiek voor jonge beloften. Daarom stelt het steeds alles in het werk, samen met de Gemeenschappen, de sportbonden en de liga’s, om de projecten te steunen die sport en jongeren stimuleren.
Wat is de meerwaarde van deze stages voor jongeren, vroegen we aan Angelo Mendolia?
“Het feit dat deze stages multidisciplinair zijn, is al een enorme, niet te onderschatten meerwaarde. De contacten tussen de coachen van verschillende disciplines, de uitwisseling van eigen ervaringen en trainingsmethodes … Het is ook prettig om te zien hoe je team vriendschappen sluit met andere teams in deze multidisciplinaire context. Ik heb bijvoorbeeld bijzonder geapprecieerd hoe er gesupporterd werd met zwart-geel-rode hartjes voor het Belgische volleybalteam dat speelde tegen een team uit de streek. Tia Hellebaut vergezelde dit jaar de stage als «Olympische ambassadrice”. Het relaas van haar parcours, haar leed, haar vreugdes en haar ervaringen die zij kwam delen met de jongeren maakte indruk niet alleen op de atleten maar ook op mij. Tot slot, de appreciatie en evaluatie van de BOIC-staf is ook zeer waardevol. En ik vergeet de medische staf van het BOIC die verzorgt en gerust stelt, een ware luxe die wij niet gewoon zijn.
Ik wens deze stages een lang leven toe … voor de anekdote … veel jaren zijn voorbij gegaan sinds mijn eerste herfststage in 1997 en het verheugt me nog steeds om ieder jaar opnieuw collega’s en verantwoordelijken weer te zien die ondertussen vrienden zijn geworden.”
